Het leven in de midlifecrisis

Het was ergens in juni 2014 dat het begon. Het gevoel van mmmm er zit nog meer in, ik wil nog dingen doen en beleven voordat ik oud en versleten ben. Het was geen angst of paniek, meer een gevoel dat er nog een boel moest gebeuren.. Het begon met een gesprek met een klant van me. Ze zou een motor kopen. Ze was gek van Ducati en die zou er komen ook. Bij mij werd het stukje motorrijden weer opgerakeld. Ik had het vroeger wel eens (illegaal, zonder rijbewijs) gedaan, maar was er mee gestopt na het overlijden van mijn broer. Ik dacht dat ik mezelf naar de eeuwige motorvelden zou rijden met mijn roekeloze gedrag en ik zou behalve mijzelf mijn ouders ook geen dienst bewijzen. Maar nu begon het weer. Ik was ouder, wijzer en vooral een stuk aantrekkelijker geworden. Met Dickie een afspraak gemaakt en 6 weken later kon ik mijn rijbewijs ophalen bij het gemeentehuis. Beetje raar trouwens dat je er 5 werkdagen op moet wachten, maar als je ff € 30,- neerlegt dan kun je hem meteen mee krijgen. Daar is vast wel een goede uitleg voor, maar ik denk niet dat ik hem accepteer. 3 dagen later had ik mijn motor! Een Kawasaki Vulcan V1500! Prachtig geluidje erin en ik was verkocht.. De eerst paar duizend kilometer heb ik er reeds, dankzij de mooie nazomer opzitten.

De eerste tekenen van de midlifecrisis begonnnen dus zichtbaar te worden en Willem, een goede vriend van mij waarschuwde nog: Pas op jongen, de volgende stap is een cabriolet!! Ik lachte dit natuurlijk weg, ik in een midlifecrisis?? Veel te jong voor natuurlijk! Ik had een leuke auto die ik absoluut niet zou inruilen en ik had niks met cabrio's en helemaal niet met mensen die in een cabrio reden! Patsers!!

Afijn...... begin september, ik onderweg, iemand wijkt ergens voor uit, ik wijk ook uit, macht kwijt over het stuur, op de kop in de sloot, auto total loss... Gelukkig ik zo goed als ongeschonden uit de strijd. (een Ironman krijg je niet zomaar kapot!) Ik kan alleen geen piano meer spelen, maar ach, daar kom ik wel overheen. Op zoek naar een nieuwe auto kwam ik niet tegen wat ik eigenlijk zocht. Na een paar weken stond ik met iemand te praten in een stoffig cafeetje aan de Oude Koemarkt en diegene zei: Waarom kijk je niet even bij Bassie.. Wensink?? Niks voor mij, te duur en Mercedes? Dan zit je echt in een midlifecrisis!! De volgende dag was ik de gevolgen van een paar uurtjes in dat stoffige cafeetje vertoeven aan het verwerken op de bank thuis. Toch ff de laptop starten en kijken op de site bij Wensink. Natuurlijk keek ik alleen bij de occasions en wat ik daar zag deed me toch afzakken tot diep in de midlifecrisis!! Een mooie zwarte Audi tt.. En ja hoor! Een cabrio!!! Ik doe veel dingen op mijn gevoel en alles in mij zei dat ik die auto moest kopen!! Mijn gevoel liegt niet en adviseert mij altijd prima dus de dag erna Bas gebeld en de rest is historie... Er staat nu een mooie auto bij mij op de stoep en ik zit midden in de midlifecrisis! De enige die er blij mee is is dibah! Die kan mooi met haar koppie boven de auto waaien onder het rijden en dat vind ze heerlijk! Voor mij is het afzien, maar ja.. De eeste die ik heb gebeld was Willem natuurlijk! Hij was degene die voorspelde dat er een cabrio aankwam en ziin voorspellende gaven waren juist. Zit hij met voetbal er altijd steevast naast, hier zat hij midden in de roos! Vervolgens heb ik hulp gezocht bij het Riagg en zij hebben mij prima bijgestaan bij de acceptatie. Ook mijn omgeving is begripvol en steunt mij in deze zware tijd, waarvoor veel dank! Soms is het gevoel ondraaglijk, maar dankzij jullie heb ik ook mijn goede momenten! Ik hoop dat jullie mij de komende jaren ook zullen steunen door deze periode en begrip hebben voor mijn zwakke momenten of mijn soms afwijkende gedrag. Het is allemaal de schuld van de verrekte midlifecrisis!!

Bekerfinale Pec Zwolle - Ajax 20-04-2014

De tactiek van Ron Jans heeft gewerkt. Ze doen net alsof ze zenuwachtig aan de wedstrijd beginnen en Ajax stinkt er compleet in. Ajax scoort binnen 3 minuten, wat geheel volgens het draaiboekje is. Normaliter rol je dan Pec op. Helaas voor Ajax zijn er Zwolse supporters het vak van Ajax ingeslopen verkleed als Ajacied. Ze gaan straks vuurwerk gooien naar de keeper van Ajax, luid aangemoedigd door de rest van het vak, wat ook Zwollenaren zijn verkleed als Ajacied. Zelf de spreekkoren zijn goed ingestudeerd. Het 10, 10, 10 klinkt als het vuurwerk het veld op gegooid wordt. (ze weten natuurlijk allang wat er straks gaat gebeuren) De scheidsrechter besluit de wedstrijd te staken en heel Zwolle weet dat er een mirakel aan zit te komen. De spelers van Ajax staan een beetje te ginnegappen in de catacomben over het 10, 10, 10 van de supporters en weten al zeker dat ze Pec even op een flinke nederlaag gaan trakteren. Jans ziet het en weet dat het goed zit. Hij pepert zijn spelers de arogantie van de Godenzonen nog even flink in en de wedstrijd wordt weer hervat. Voordat de Godenzonen uit de Hoofdstad met hun ogen hebben geknipperd staan ze met 2-1 achter en als ze de catacomben weer op mogen zoeken staan ze met 4-1 achter. Geheel geflatteerd, daar het al 6-1 had moeten staan. Coach Frank (heeeeeeee Eversssssss) probeert de murwgeslagen spelers nog op te peppen met een donderpreek, maar het mag niet meer baten. Na rust gaan de mannen van Ron door met wat ze voor rust deden. Het Slopen van de Godenzonen. Na 90 minuten staat het 'slechts' 5-1 voor Pec, wat geheel niet het beeld van de wedstrijd laat zien. De terechte uitslag was 10-1 geweest. De supporters van Ajax, wat dus eigenlijk vermomde Peccers waren, hadden gelijk en het grote strijdplan van Ron heeft gewerkt. Ron Jans is een grootheid die zich verschuilt achter een grote glimlach en een paar twinkeloogjes.. Een Hannibal van the A-team. I love it when a plan comes together zei Ron nadat het laatste fluitsignaal had geklonken.

Alweer bijna 20 jaar.....

Geleden werd ik midden in de nacht wakker. Ik woonde nog bij mijn ouders in Jubbega en ik had vreselijke maagkrampen. Ik vluchtte naar het toilet en heb daar naar mijn idee minstens een half uur op gezeten. Reden onbekend, maar het is wel de inleiding voor een gebeurtenis die de rest van mijn leven heeft getekend. Op het moment dat ik weer naar mijn slaapkamer vertrok hoorde ik gebons op de buitendeur. Een indringend gebons van iemand die duidelijk wou dat er iemand wakker werd. Omdat mijn slaapkamer naast de deur naar de garage en buitendeur grenste was ik er dus ook het dichtste bij. Ik ging naar de deur en ik vroeg wie daar aan de deur stond. Politie werd er geantwoord. Toen ik de deur van de knip deed en opende werd ik direct in mijn gezicht geschenen door iemand met een felle zaklamp. Men stelde mij echter direct gerust en vroeg of men ook binnen mocht komen. Mijn ouders waren inmiddels ook wakker en de 2 agenten, een man en een vrouw als ik het me nog goed herinner, zeiden dat ze ons iets moesten meededelen wat voor nogal wat impact zou zorgen. We gingen naar de keuken en toen iedereen op een stoel zat vertelden ze dat er een jongeman een ongeluk had gehad een paar uur daarvoor. De jongeman zou mijn broer waarschijnlijk zijn. Hij had geen legitimatie bij zich, maar ze hadden hem toch kunnen identificeren als Jan van der Laan. Mijn broer was inderdaad niet thuis en de kans was dus groot dat hij de jongeman in kwestie was. Men vertelde ons dat hij nog in leven was, maar dat hij ernstig gewond was geraakt. Hij was passagier van een auto die met hoge snelheid een sloot was ingereden, de sloot was uit gevlogen en een aantal keer over de kop was geslagen. HIerbij waren bestuurder en passagier uit de auto geslingerd en beide waren zeer ernstig gewond geraakt. Ze waren beide naar Zwolle overgebracht en lagen op intensive care. De opmerking van de oudere mannelijk agent is me nog wel bijgebleven. "Hij leeft nog wel, maar het ziet er niet best uit'.  Vreemd genoeg vond ik het wel ernstig, maar ik stond er niet bij stil dat het wel eens fataal af zou kunnen lopen. Jan had vaker ongelukken gehad met auto en brommer en was als een kat met 7 levens telkens er weer goed af gekomen. Voor mijn gevoel hebben we een paar uurtjes met de agenten gesproken, voordat zij weer zijn vertrokken en na overleg ben ik toen met mijn moeder naar Zwolle gereden. Ik heb nog altijd groot respect voor de agenten die ons deze mededeling hebben gedaan. Het lijkt mij het meest vreselijke onderdeel van je werk en ze deden het op een zeer waardige manier. In het ziekenhuis aangekomen werd onze nachtmerrie zichtbaar. Jan lag in een bed aan allerlei slangen en kabels. Toch was er uiterlijk niet zoveel schade. De dienstdoende arts legde ons uit wat er allemaal aan de hand was. Jan had een zware hersenbeschadiging (ongeveer zoiets als M Schuhmacher nu) en hij kreeg een middel toegedient om zijn hersenactiviteit tot stilstand te brengen. Zijn schedel zag eruit als een autoraam van vroeger die helemaal aan gruzelementen lag. Door de hersenbeschadiging zou er druk op zijn schedel komen te staan als hij nog hersenactiviteit zou hebben en dat zou enorme pijnen kunnen veroorzaken waar hij zowiezo aan zou bezwijken. Ze hielden nu een paar dagen zijn toestand stabiel en daarna  zou het infuus eraf gaan om te zien of er nog hersenactiviteit zou zijn. Was dat het geval dan was er nog kans op leven, anders was het gebeurt. De situatie drong nog niet echt tot me door. Het zou wel weer goed komen. We hebben een tijd bij het bed gezeten, hoe lang weet ik niet meer. Wat ik wel weet is dat mijn moeder op een gegeven moment wegging en Jan toen begon te bewegen. Een paar lampjes gingen branden en piepjes begonnen te klinken en er stonden meteen 2 zusters bij zijn bed die zeiden dat ik maar beter even weg kon gaan want het was geen leuk gezicht wat er zou volgen. Natuurlijk luisterde ik niet, het was immers mijn broer. Hij begon te roggelen en zijn mond en keel werden leegezogen. Geen leuk gezicht, maar voor mij het bewijs dat het wel weer goed zou komen. HIj bewoog dus hij leeft.. OM het verhaal kort te maken, na een week leefde Jan niet meer. Een klap in mijn nek om het maar licht uit te drukken. Het heeft me jaren gekost om het een plekje te kunnen geven en ik heb in die periode veel fouten gemaakt. Aan de mensen die weten wat, het spijt me, voor wat het nog waard is.

Ik heb er wel van geleerd denk ik. Ik zou willen zeggen dat ik er uiteindelijk een beter mens van ben geworden, alhoewel me dat wel een hoop leergeld heeft gekost. Soms bezoek ik Jan nog wel eens. Hij ligt bij het kerkje in Jubbega-Schurega en ik vind het nog altijd de meest trieste plek op aarde.. Er gaat eigenlijk geen dag voorbij dat ik er niet aan herinnert wordt. Dit is niet dramatisch, het is gewoon een feit. Iemand praat over zijn broer, een ongeluk dat vermeld staat, het woord ziekenhuis, allemaal momenten dat je aan dat vreselijke moment in je leven herinnert wordt. Jan is dood, maar toch blijft ie in mijn herinnering bij me.. Een vreselijk eigenwijze, betweterige, zwartwitte gozer met een goed hart. Je zou niet zeggen dat het mijn broer was haha..

Ik vind het een rijkdom dat ik toch 22 jaar met Jan heb mogen leven. We hebben prachtige momenten samen beleefd en die zal ik nooit vergeten. Mijn wijsdom is dat je blij moet zijn met wat je hebt en niet met wat je niet hebt. Het leven is prachtig, ook als je iets bent kwijtgeraakt wat je enorm dierbaar is.

Kijk naar de zon en de schaduw zal achter je vallen...

Jan 3-9-1968 15-3-1994

Toch geknakt

Na in oktober weer met frisse moed te zijn begonnen met trainen na mijn vakantie in Spanje ben ik toch na meerdere pogingen erachter gekomen dat mijn manier van het benaderen van de sport niet meer lukte. Na 3 weken was ik kapot en na een week rust weer te zijn begonnen kon ik na 4 weken trainen 's ochtends niet meer uit bed komen. Kapot al voordat de dag begonnen was. Ik voelde me moe en mijn motivatie zakte weg. Ik deed het nog wat rustig aan en af en toe schaatsen en joggen zorgde ervoor dat ik toch nog wat beweging kreeg, maar ik begon te beseffen dat het niet meer ging lukken. Mijn werk in het casino en mijn praktijk, waar het steeds drukker werd zorgden ervoor dat mijn belastbaarheid zakte. Het feit dat ik nu alleen ben en ik ook nog de verantwoording draag voor mijn lieve hondje Dibah had de genadeklap gegeven. Waar ik vorig jaar nog kon terugvallen op Karin voelde ik nu dat ik dat stukje houvast miste. Zo kwam ik er pijnlijk achter hoe belangrijk zij voor mij is geweest in mijn streven het uiterste uit mijn lichaam te halen. Na een paar weken het nog niet te willen toegeven besloot ik begin januari dat het genoeg was geweest. Ik had geen andere optie dan de handdoek te werpen en te stoppen met de triathlonsport voorlopig. Gewoon lekker trainen als ik daar zin in heb. lekker schaatsen, fietsen als het lekker weer is en lekker joggen met Dibah. Niet meer die structuur in mijn leven die bestond uit slapen, wakker worden, eten, trainen, werken en slapen. De spanning gaat van de boog. Anders knakt ie. In 2007 was ik 95 kg en had een conditie van een dood paard. In 2012 had ik 2 hele triathlons onder mijn gordel. Ik ben er ontzettend trots op op wat ik heb bereikt en elke dag kijk ik naar de finishfoto's die ik op canvas heb en naast mijn tv staan. Het gelukkige gevoel wat ik toen beleefde is niet te beschrijven. Nihil Volentibus Arduum, Niets in onmogelijk voor hen die graag willen. Ik denk dat ik wel een klein beetje het bewijs ben dat er heel veel mogelijk is, als je maar echt wil. Mijn leven gaat verder. Ik heb een paar prachtige jaren achter de rug die mijn leven verrijkt hebben. Ik heb fijne mensen ontmoet in de sport en ik daar ben ik dankbaar voor. Ik ga nu lekker genieten en zien wat voor uitdagingen er meer zijn in het leven. Hopelijk heeft mijn enthousiasme en mijn drive om te slagen anderen geïnspireerd om ook doelen te stellen en te gaan halen. Als je iets wil doen, doe het dan gewoon en wacht niet tot het goede moment. Het goede moment is het moment dat je besluit om het te gaan doen. Wacht niet, leef je droom...... Of zoals Nelson Mandela ooit zei: It's always impossible, until it happens..

Doping.......

Is Lance Armstrong de grootste bedrieger uit de sportgeschiedenis zoals hij door sommigen wordt afgeschilderd of is ie een groot sportman die, net als zovelen, ook uit de pot met verboden middelen heeft gesnoept.

Eddy Merkcx, de grootste Belg volgens vele Belgen is maar liefst 3x gepakt met doping. Natuurlijk snapte de kannibaal er niks van hoe dat nou kon en was onschuldig in zijn ogen. Geen Belg die er met een woord over rept. Ook onze eigen Joop Zoetemelk kon zijn handjes niet van de dopingpot houden. In ’77 en ’79 werd hij betrapt in de tour en kreeg hij een tijdstraf. (zo ging dat toen blijkbaar) Ook in ’83 werd hij betrapt. Hij vocht dit aan en de rechter bepaalde dat het dopingonderzoek niet ‘sluitend’ was geweest en Joop werd vrijgesproken. Johan Museeuw, de leeuw van Vlaanderen, is in de nadagen van zijn carrière gepakt. Natuurlijk heeft hij nooit “bewust” gebruikt, maar na afloop van zijn carrière zal hij verklaren dat hij het spel niet eerlijk heeft gespeeld omdat hij in Hamilton nog een keer wereldkampioen wou worden. Natuurlijk heeft hij tijdens zijn actieve carrière nooit gebruikt. (net als Lance altijd volhield) Dat hij onverslaanbaar was tijdens de voorjaarsklassiekers en dat de Mapei ploeg waar hij jaren het boegbeeld van was alle overige renners uit het wiel reed in deze wedstrijden lag natuurlijk aan het feit dat ze harder hadden getraind...... Of zo in ieder geval. Dit brengt me tegelijk bij zijn ploegleider Patrick Lefevere. De grote man achter de successen van Musseeuw, Boonen, Bartoli, Pozzato, Scarponi, Bettini en Frank VandenBroucke, God hebben zijn ziel. (mag je God met een hoofdletter schrijven in dit geval?) Allen grote coureurs, maar ook met een dopingluchtje. In 2007 beschuldigde een Belgische krant hem ervan dat hij zijn renners ertoe aangezet zou hebben doping te gebruiken. Acht getuigen (zes anoniem) schetsten een beeld van Lefevere dat hij jarenlang met doping bezig was. Lefevere ontkende alles en kondigde gerechtelijke stappen aan. (ziet u een overeenkomst met Armstrong???)

Ik vrees ook met grote vrezen voor het huidige wielrennen. De prestaties van bijvoorbeeld Gilbert vorig seizoen waren te goed. Elke koers waarin hij meedeed met aankomst bergop won ie. Ik heb menigmaal gehoopt dat ie expres iemand anders zou laten winnen, omdat ie anders niet meer geloofwaardig zou zijn. Van een goede coureur naar een supercoureur is een stap teveel in een winter trainen. Ook de prestaties van team Sky afgelopen jaar waren misschien wel buitenaards. Je kon de vergelijking trekken met de grote US Postal ploeg van, jawel, Lance trekken. Alle renners zo sterk, zonder zwakke broeder. Vooral Wiggins en Froome waren niet van deze planeet. Doping? Natuurlijk niet, want ze zijn niet betrapt. De woorden van Wiggings dat ie natuurlijk geen doping gebruikte want anders kon ie niet meer thuiskomen bij zijn vrouw en kind waren tranentrekkend en de Britten waren waren opgelucht. Gelukkig niet gij Brutus.... Oh, dat dokter Leinders, ex-ploegarts van de nu onder vuur liggende Raboploeg via de achterdeur vertrok afgelopen oktober wordt vooral niet meer genoemd. Voorlopig is dokter Leinders niet schuldig aan het verstrekken van doping, want er is geen bewijs. Oh. Lance is ook nog nooit betrapt..

Niet alleen het wielrennen zucht onder het dopingspook. Ik durf te stellen dat bijna alle sporten ermee te maken hebben. Misschien schaken en bridgen niet of zo, maar overal waar een prestatie aanhangt proberen mensen de kluit te bedriegen. Atletiek bijvoorbeeld. De grote Carl Lewis, winnaar van 10 Olympische medailles waarvan 9 gouden!!) testte tijdens de Amerikaanse trials voor de Olympische Spelen in 1988 maar liefst 3x! positief op het gebruik van verboden middelen. Dit blijkt uit onderzoek uit 2003. Tijdens die trials werden er maar liefst 100 atleten!!! positief bevonden op het gebruik van verboden middelen en hadden eigenlijk niet naar de Olympische Spelen mogen gaan. De Amerikaans bond deed echter niets met de positieve tests van die atleten en de grote Carl mocht weer goud winnen op de 100 meter. (als er geen positieve test is is er geen doping toch?) Frappant is het dat hij dit deed omdat Ben Johnson, de oorspronkelijke winnaar van het goud naar huis werd gestuurd omdat hij werd betrapt op doping.. later verklaarde Carl dat hij niets fout had gedaan. Het was nooit zijn bedoeling geweest om doping te gebruiken. (natuurlijk niet) En bovendien waren honderden anderen ook positief geweest en die kwamen er ook mee weg. Gelijke monniken gelijke kappen zullen we maar zeggen. Lewis was voor veel Amerikanen en voor de rest vd wereld het toonbeeld van een gracieus atleet en een schone sport. Amehoela zullen we maar zeggen.. (grappig detail misschien is dat urinetesten in 2012 van alle finalisten van die 100 meter aantonen dat er geen enkele finalist schoon was. Arme Ben....)

 Oh, de schaatssport ontkomt ook niet aan doping. Helaas Rintje.. Johan Olav Koss bijvoorbeeld. Oh ja ook nooit betrapt. Net als Lance trouwens.. Koss won tijdens de Olympische Spelen in Lillehammer in 1994 met overmacht 3 gouden medailles. Overmacht?? Dat is niet echt het goede woord. Buitenaards was misschien beter, misschien is zelfs die opmerking niet genoeg voor zijn prestatie. Vooral op de 10 km was zijn overwinning op zijn minst ongelooflijk te noemen. Maar liefst 29 seconden voorsprong op Bart Veldkamp (ook geen mietje in die dagen) die brons won. Ook de prestatie van zijn landgenoot Kjelt Storelid valt op. Die schaatste gewoon ook even 7,5 seconden sneller dan onze landgenoot. Storelid werd tevens ook tweede op de 5000 die Koss ook met overmacht won. Doping?? Nog nooit positief dus ook geen doping zeggen de Noren. En ze hebben gelijk ook. (misschien ook wel niet) Oh, Lance is ook nooit betrapt trouwens.. Oh, Koss heeft begin jaren ’90 nauw samengewerkt met dokter Conconi, de uitvinder van de EPO en leermeester van dokter Ferrari. De dokter van ... Jawel Lance Armstong. Snapt u het nog??

Laatste voorbeeldje, voetbal. Ja u zult het niet geloven maar ook in voetbal wordt uit de dopingpot gesnoept. Messi, nee niet die Messi toch? Jawel die Messi van Barcelona. De allerbeste voetballer van de hele wereld. Messi is namelijk niet altijd zo klein geweest. Hij was vroeger nog veeeeel kleiner. Ja, je kunt het je bijna niet voorstellen maar het is echt zo.

Messi zijn groeihormonen waren onvoldoende ontwikkeld en de Argentijnse club waar hij voor speelde toentertijd had geen geld om een medische behandeling te financieren. Dit bracht Messi in 2000 naar Barcelona. De Catalaanse club betaalde dertig maanden lang 900 dollar voor een medische behandeling waardoor ‘La Pulga’ (de vlo) dertig centimeter groeide. Doping? Tja, als Lance groeihormonen had gebruikt op die leeftijd had ie misschien nooit geen EPO hoeven gebruiken. Dan was ie gewoon 2x zo sterk geweest als de rest. Had ie de tour zonder ploeg gewonnen. Ook de opmerking van dokter Fuentes dat als hij zijn klantenbestand op straat zou gooien de Spaanse nationale ploeg geen wereldkampioen meer zou zijn doet op zijn minst wenkbrauwen fronsen. Fuentes is meerdere malen door, jawel, Barcelona benaderd om clubarts te worden. Enige voorwaarde van Barca was dat hij niet voor andere voetbalploegen mocht werken. Iets waar Fuentes niet op in kon gaan, want hij was al werkzaam voor minimaal 2 andere Spaanse clubs.

Volgens verhalen, ja moeten we die geloven, was de Franse voetbalploeg in 1998, het jaar waarin ze in eigen land wereldkampioen werden compleet gedrogeerd. Dit kwam tenminste bij een test naar voren. Toen de voorzitter van de FIFA de heer Blatter (zelf niet helemaal een onbeschreven blad op het gebied van corruptie) hiervan op de hoogte werd gesteld besloot hij dat er niemand was betrapt. De positieve tests verdwenen in de Seine en de voetbalwereld was gered. Geen positieve test betekent geen doping in de sport nietwaar? Net eigenlijk als bij Lance. Een dermate groot dopingschandaal zou zeker het vertrek van grote sponsoren betekenen. En dat kan geen enkele sport gebruiken. Oh, onze grote Nederlandse helden Stam, Frank de Boer (Heeeeee Eversss) en Davids.. Allen betrapt op nandrolon. Andrélon?? Nee nandrolon. Wordt je geloof ik sterker van..

Ik ga hierbij niemand verdedigen of aanvallen. De feiten hierboven beschreven staan overal op internet en kan iedereen opzoeken. Ik heb ze zelf niet verzonnen. Ik val wel de hypocrieten aan die nu Armstrong sterk veroordelen, terwijl ze zelf deel van het hele circus zijn geweest en er een dik belegde boterham aan verdiend hebben. Als je Lance in je koers had betekende dat zendtijd, sponsors en aanzien. Dat je nu zijn startgeld en zijn prijzengeld gaat terugeisen toont aan dat je het niet helemaal begrijpt. Lance zijn rentree in het peloton zorgde voor een enorme media aandacht die het wielrennen goed kon gebruiken. Sponsors schoven weer aan, publiek stond in grote getalen aan de kant. Iedereen wou profiteren van de Lance factor, zoals Mart dit beschreef. (denk ik tenminste, want ik heb zijn boek niet gelezen. Ik noem het wel de Lance factor)

De renners van tegenwoordig worden goed betaald. Dit heeft Lance ook mede veroorzaakt. Lance was een superster in zijn sport en een superster is goed voor de sport. Wat was de tour saai toen Lance niet meer meedeed. Tiger Woods is goed voor het golf, Michael Jordan voor het basketbal, Schuhmacher in de Formule 1 en Messi in het voetbal. Oh  ja Rintje, jij bent een superster geweest in het schaatsen. Ik heb genoten van jouw optredens en toen je niet meer voor het podium mee kon doen werd het schaatsen saaier. (Tot Sven kwam)

Het dopingspook waart overal rond. Je bent naief als je denkt dat het niet gebeurt. Ik weet dat het gebeurt. Heb op mijn niveau ook een beetje gesport en je gaat je grenzen opzoeken. Internet staat vol rommel waarvan je sterker, sneller en beter wordt. Ik kan vertellen, net als Lance al die jaren trouwens, dat ik niks heb gebruikt om mijn prestaties te verbeteren. Misschien af en toe een biertje teveel als dat telt. Ik vind het te mooi om een prestatie te leveren waar ik keihard voor getraind heb en die ik op eigen kracht heb gedaan. Anders had ik tijdens de Ironman beter 20 km kunnen afsnijden. Had me ook een bak tijd gescheeld. De pijn en vreugde die je voelt als je over de finish komt is dan lang zo lekker niet dan wanneer je de wedstrijd clean en volgens de regels hebt volbracht. Ik ben gek op sport. Op heel veel sporten. Ik kan genieten van heel veel sporten ook van sporten waarvan ik zeker weet dat er in gebruikt wordt zoals het wielrennen. Zolang ze maar hetzelfde gebruiken dan maakt het me niks uit. Gelijke monniken, gelijke kappen dan maar...

Nieuwe energie

Na een paar maanden van weinig sporten, maar hard werken in het casino en in mijn massagepraktijk kreeg ik dan toch het moment wat ik al tijden aan voelde komen, maar waarvan ik had gehoopt dat ie mijn deur voorbij zou gaan. Ik voelde langzaam mijn accu leeglopen en ik had niet de kans om mijzelf aan de lader te zetten. Wat mij zorgen ging baren was mijn lusteloosheid wat betreft sport. Ik kon mij niet motiveren tot weer geregelde trainingsarbeid en ik wist waar dit aan lag. Ik kon er echter nog niks aan doen. Na Frankfurt heb ik geen rust gehad. Fysiek misschien wel, maar  mentaal zeker niet. In het ideale geval zou ik na Frankfurt direct op vakantie zijn gegaan, maar dit was nu eenmaal niet mogelijk. Eerst was ik druk met de verbouwing van het casino en daarna begonnen de schoolvakanties waarbij collega's met kinderen, bouwvakkende echtgenoten voorrang krijgen. Ik begon steeds meer te denken aan een sabbatical oid, waarbij mijn deelname aan Roth misschien wel in gevaar zou komen. 3 oktober kon ik gelukkig een weekje naar Rojales toe. Een klein stadje aan de Costa Blanca waar ik een week lang een huis van een klant kon gebruiken. Toen ik het vliegtuig instapte was de kans dat ik door zou gaan kleiner dan dat (tijdelijk) zou stoppen. Na een week in de Spaanse zon in een heerlijk rustige omgeving staat de vlag er gelukkig alweer heel anders bij! Ik ga zeker door en ga trainen voor de Challenge Roth op 14 juli 2013, ook al gaat er wel het één en ander veranderen. Mijn weken voor Frankfurt gingen ongeveer als volgt: Maandag 7.30 uur zwemmen of kracht, 9 uur werken tot 16.15 eten en daarna van 17.30 uur tot 21 uur masseren. Dinsdag 7 uur zwemmen tot 8.30 uur, 9 uur werken tot 16 uur, 17.30 uur masseren tot een uur of 20. Woensdag 8 uur lopen duurtraining, vervolgens een fietstraining en om 16.30 uur werken tot 24.15 uur. Donderdag lange fietstraining, in de middag elke 14 dagen naar Rotterdam voor zwemtraining, anders een beetje rust of masseren. Vrijdagmorgen 7 uur zwemmen tot 8.30 uur. 9.30 uur masseren tot 14 uur. om 16.30 uur werken tot  24.15 uur. Zaterdag looptraining, fietstraining en om 16.30 uur werken tot 24.15 uur en zondagmorgen werken van 9 uur tot 16.15 uur. Zondagavond vrij. Best wel een beetje druk als je ook nog bedenkt dat ik de laatste maanden alleen was, zelf kookte en ook nog een hele lieve flatcoated retriever heb die ook nog heel veel  aandacht verdiend. Over mijn sociale leven maar helemaal te zwijgen. 1x per 2 weken naar het voetbal. toe was het enige wat ik mezelf gunde.  Dit gaat nu dus wel even veranderien. Komende winterperiode ga ik minder trainen, noodgedwongen misschien, maar ook omdat ik mezelf meer tijd wil geven voor andere, ook belangrijke zaken. Ik moet een balans in mijn leven creëren waarbij ik mijn sport, mijn privésituatie en mijn sociale leven kan combineren. De zoektocht hiernaar is in Spanje gestart en ga ik hier vervolgen. Ik zit weer vol energie en zin in sport en werk (en in het leven, maar dat had ik altijd al). De accu zit weer vol en ik kan weer leren van mijn gemaakte fouten in het verleden. Mijn sterke kant is tevens mijn grootste valkuil. De uitdaging nu is om die valkuil te dichten. Een combinatie vinden hoe wordt een mooie zoektocht. Misschien wel de grootste uitdaging die me te wachten staat. Toen ik vroeger jong was had ik 3 dingen die ik ooit wou doen. De vierdaagse lopen, een marathon lopen een een triathlon doen. Ik dacht dat ik dan alles wel kon. Nu ik alles heb gedaan ben ik er echter achter gekomen dat deze 3 uitdagingen niet de grootste zijn. De grootste uitdaging is de uitdaging die je tegenkomt als je een uitdaging aan bent gegaan en bent geslaagd. Als je denkt dat je klaar bent begint het pas...

Ironman frankfurt 2012

Zondag 8 juli. Ironman Frankfurt. De dag stond sinds 1 november met grote letters in mijn agenda. De dag waarop ik mijn tweede hele triathlon ging doen en mijn kennismaking met de Ironman. De route die ik heb gevolgd heb je kunnen lezen via mijn site en via media zoals facebook en twitter. 33 weken getraind om in Frankfurt in topconditie te zijn en om daar te proberen als extra bonus een ticket naar Hawaii. Het zou een prachtige kers op een enorme taart zijn geworden. Helaas is dit niet gelukt, maar het is absoluut geen teleurstelling. De Ironman is een fantastische ervaring en een must voor iedere triatleet die een long distance wil doen.

Op donderdag 5 juli vertrok ik naar Frankfurt. De reis was voorspoedig en ik heb op mijn gemak het zwemgebied en het parc fermée aldaar kunnen bekijken. Later op de middag nog mijn wedstrijdbescheiden opgehaald bij het finishgebied op de Römerberg in het hartje van Frankfurt en daarna eten en vroeg op bed.

Vrijdag om 5 uur eraf om alvast te wennen aan het tijdstip dat ik eraf moest op wedstrijddag. Eerst met de auto het fietsparcours gereden. Ik wou zien hoe stijl de beklimmingen waren en hoe de route er uit zou zien. Het was een prachtige lus van 84 km. die op zondag geheel autovrij zou zijn. Nog even een uurtje fietsen en naar de wedstrijdbriefing om 16 uur. Ik had via Biestmilch vernomen dat Chris Mc Cormack rond 17 uur bij de ijshockeyhal zou zijn voor een meet and greet en ik had besloten dat als er een mogelijkheid zou zijn ik met deze triatleet op de foto zou gaan. Ik ben helemaal niet het type dat met iemand gaat poseren en heb dat ook nog nooit gedaan. Voor hem zou ik een uitzondering maken. Hij is in mijn optiek de grootste triatleet die er rondloopt (al 16 jaar aan de top) en zijn biografie geeft mij enorm veel inspiratie. De foto is er gekomen en daar ben ik enorm blij en trots op!

Om 19 uur was er hier nog een pastaparty waar pasta klaar stond voor alle atleten en hun gevolg. Nog nooit zoveel mensen tegelijk aan de pasta gezien. Geweldig!

Zaterdag weer om 5 uur uit bed. Vandaag zou ik zo weinig mogelijk doen, maar ik was nog wel van plan om mijn tijd te timen van het hotel naar de Römerberg vanwaar je met pendelbussen naar de zwemstart werd gebracht. Stukje met auto en een stukje lopen. Ik wist genoeg. Naar het hotel en mijn spullen klaarmaken. Vanaf 14 uur moest ik mijn fiets en loopspullen inleveren bij de zwemstart. Tot die tijd mijn fiets voor de 88e x testen en alles nog tot in den treure nakijken. Om 15 uur vertrok in naar de zwemstart. Het parc fermée stond al aardig vol en ik heb nog nooit zoveel tijdritfietsen bijelkaar gezien en ik was onder de indruk van de hele operatie om alles gestroomlijnd te laten verlopen. Helaas voor aantal deelnemers zou de wedstrijddag slecht beginnen. Ik heb in het kwartier dat ik in het pf ben geweest 5 klapbanden gehoord. Door de hitte en het zeil waarmee je je fiets kon afdekken voor de nacht zet alles uit en helaas zijn fietsbandjes die te hard zijn opgepompt hier niet altijd tegen bestand. Mijn 2 supporters, Henk en Tom waren inmiddels ook geariveerd en we zijn Frankfurt even ingeweest en bij een pizzeria bij de Römerberg even gegeten. Ik een pizza Hawaii natuurlijk. Vroeg op bed. Morgen wedstrijddag!!

Zondagmorgen om 3.15 klaarwakker. Ik zou om 4 uur eruit, maar besloot om er maar meteen uit te komen. Eten, drinken en spullen pakken om naar de bussen te gaan. Om 5.45 uur kwam ik aan in het pf en had alle tijd om alles klaar te maken. Ik had waarschijnlijk het allerbeste plekje in het pf aan de buitenste rij, bij de eerste boom. Makkelijk herkenbaar tussen 2500 andere fietsen. De zwemstart was gigantisch!! Met 2500 man tegelijk. De eerste 3 á 400 meter was het knokken voor elke meter ruimte. Ik ben iets meer naar buiten gezwommen om meer ruimte te krijgen, maar moest hierdoor ook meer meters maken. Halverwege was een stukje landgang en toen ik uit het water opstond hoorde ik mijn naam schreeuwen. Henk en Samme stonden tot de knieeën in het water en ik was aangenaam verrast dat zij de reis naar Frankfurt hadden gemaakt om mij aan te komen moedigen. Een prachtige actie en zeer gewaardeerd. Na 1 uur 19 had ik de 3,8 km zwemmen erop zitten. de tijd viel me iets tegen, maar het gevoel was wel goed. Nu begon mijn favoriete onderdeel, het fietsen. Helaas was het gaan regenen en de wegen waren hierdoor glad geworden. Na een km of 20 kwam ik hier achter, doordat ik in een bocht onderuit schoof. Ik pakte een Duitser mee in mijn val en na hem eerst te hebben geholpen kon ik vervolgens zelf mijn fiets testen. Gelukkig was alles nog heel aan mijn fiets en ik kon mijn weg vervolgen. De angst zat er wel flink in en ik ging elke bocht vierkant door. Ook de lange afdalingen durfde ik door de natte wegen en de toch wel stevige wind niet volle bak te rijden. Na een goede 110 km werd het droog, maar de laatste 30 km was het toch weer vochtig. Toch een redelijke fietstijd van 5 uur 8 min en na een vlotte wissel begon ik aan de marathon. Meteen voelde ik dat mijn linkerdijbeen protesteerde. Door de val voelde het aan alsof ik er een knietje in had gekregen en dit bleef ook zo de rest van de marathon. Toch kwam ik er wel redelijk door mede door de vele tienduizenden toeschouwers op de route en natuurlijk door mijn supporters Tom en Henk die tijdens mijn race bezig waren met hun eigen Ironman en natuurlijk Samme en Henk die mij luidkeels aanmoedigden. Na een marathon van 3 uur 38 kwam ik na10 uur 14 min en 53 seconden over de finish op de Römerberg. Fantastisch, fantastisch en nog eens fantastisch!! Helemaal stuk, maar het was het elke seconde waard geweest!! In het atletenpark omkleden, broodjes eten en vervolgens de fiets halen en naar het hotel om te douchen. Wat was ik stuk, maar wat was ik gelukkig. Met mijn laatste beetje energie ben ik nog naar het centrum gegaan om met Henk en Tom nog een heerlijk glas bier te nuttigen en zo dit fantastische weekend af te sluiten. Wat een geweldige wedstrijd en wat een geweldig publiek. Duitsers zijn zo gek nog niet.. Henk, Tom, Henk en Samme ontzettend bedankt voor jullie steun op zondag en iedereen die mij steun heeft toegewensd via facebook, twitter, sms en whatsapp ontzettend bedankt. Op de slechte momenten zorgt dit voor kippevel en energie en geeft mij kracht om diep te kunnen gaan. Ik heb nu de komende maand rust. Ga lekker hier en daar een biertje drinken en een vette bek eten. Ik kan het nu doen, want I am an Ironman!!

1 uur 28

Zaterdag toog ik naar het pitoreske Diever waar de Drents Friese Woldmarathon werd georganiseerd. Ik kwam daar om de halve marathon te lopen en hoopte om daar de grens van 1 uur 30 te kunnen doorbreken. Het weer was goed en op papier leek het parcours ook prachtig te zijn. 1 ronde door de prachtige omgeving van Diever. Andere afstanden die die dag werden gelopen waren de 10 km, 28 km en de marathon. Ik had er zin in. Eerst een plekje gezocht in een straatje (bij terugkomst had ik een briefje onder mijn ruitenwisser waarin ik bedankt werd voor het versperd houden van iemand zijn oprit, niet gezien helaas) en daarna inschrijven en omkleden. Nog even met Riekele Heida gekletst die ook de halve ging doen en daarna naar de start. Mijn gebruikelijke warming up gedaan en toen klaar om los te gaan. In het verleden ging ik ergens in het midden staan, maar tegenwoordig (sinds mijn tijden zijn verbeterd) start ik zo ver mogelijk vooraan. (laat een ander  mij maar inhalen). De loop ging super en het parcours was inderdaad geweldig. (op een bijnabotsing met een schaap na dan) 5 km tijden: 21:03, 20:30, 20:40 en 21:18, laatste 1100 m. in 4 min. 36 en ik kwam in 1:28:08 over de finish. 5e plaats en een dik pr. De kuiten waren het niet helemaal eens met de geleverde prestatie, maar die moeten er maar aan wennen. Volgende week naar de masseur en die zal ze ook nog even bestraffend aanpakken.. Drents Friese Woldmarathon een dikke aanrader, Prachtig parcours en een superorganisatie door Diever Sportief en SV Friesland. Volgend jaar ben ik er weer bij!

Commitment

Afgelopen dinsdag was ik op een mini-symposium van Sportfysiotherapie Friesland, waarin "de zwakste schakel" centraal stond. Ik was hier beroepshalve als sportmasseur, maar ik was vooral nieuwsgierig hoe ik als triatleet er voordeel bij zou kunnen hebben. Iedere sporter heeft valkuilen en zwakke schakels, dat is menselijk denk ik. Interessant is, hoe ga je ermee om. Eén van de sprekers was sportpsycholoog Hardy Menkehorst. Vele topsporters / Olympische medaillewinnaars zijn bij hem geweest voor analyse en adviezen hoe je zwakke schakels te versterken. Op de 4e sheet verscheen hetvolgende:

Toewijding (Commitment) om
•dromen na te streven of een betekenisvolle bijdrage leveren
•zo goed mogelijk te zijn –altijd je best te doen
•alles te doen wat nodig is om te excelleren
•mentale, fysieke en technische aanknopingspunten te ontwikkelen om te excelleren
•persoonlijke doelen te stellen en deze onvermurwbaar na te streven
•ondanks belemmeringen vol te houden–zelf als deze onoverkomelijk lijken
•te blijven leren, de passie te onderhouden en plezier te hebben in het streven.

Toen hij deze pagina besproken had herkende ik heel veel van bovenstaande punten. Zo ben ik namelijk momenteel. Af en toe heb ik zoveel toewijiding dat mijn omgeving er gek van wordt. Het rare en toch weer niet is dat bovenstaande eigenlijk voor topsporters geschreven is, terwijl ik mijzelf niet als zodanig beschouw. Alhoewel ik niet helemaal weet wat de defenitie van topsporter is. Misschien hoor ik er wel een klein beetje bij. Ik voel mezelf soms wel een topsporter, maar dan wel op mijn eigen manier...

Shit

Een ander woord komt momenteel niet in me op als ik denk aan de combinatie (top)sport en mijn sociale leven. Afgelopen weekend werd ik al een beetje herinnert aan het feit dat ik niet meer zoveel in het café kom door een oude vriendin die mij voor een borrel uitnodigde in het café. Toen ik hier vriendelijk voor bedankte kreeg ik te horen: "O ja je bent saai geworden hé?" Een opmerking die nogal nagalmde, aangezien ik heel erg op haar gesteld ben en omdat ik weet dat zij het hart op de tong heeft. Afgelopen weken heb ik met een ander dilemma rondgelopen waar ik vandaag de knoop van heb doorgehakt. Sinds een aantal jaren bezoeken we met een aantal geselecteerde vrienden elk jaar een uitwedstrijdje van de lokale Sc H. Er wordt een leuke stad uitgezocht en een goed hotel, zodat er voor, tijdens en na de wedstrijd de nodige bieren meester worden gemaakt. Vandaag heb ik de knoop doorgehakt om niet mee te gaan met dit zeer gezellige uitje. En dat heeft me verdomd veel moeite gekost! Ik wil niet 2 weken (of misschien wel meer) trainen binnen 1 avond kapot maken. Ik zit redelijk tot goed op schema met mijn trainingen, mijn gewicht is nog iets te hoog, maar daar zit ik steeds minder over in en ik voel me sterker dan ooit! Ik fiets sneller dan vorig jaar deze tijd, ik loop een stuk sneller en makkelijker en ik zwem veel sneller en beter. Ik voel me supersterk en dat is een prachtige motivator om door te gaan op deze ingeslagen weg. Deze weg leidt echter wel weg van de gezellige leuke zaken waar ik altijd zo van genoten heb en dat doet me vreselijk veel pijn van binnen. Ik besef echter dat er geen combinatie mogelijk is. Ik kan niet 15x trainen per week en er in het weekend nog even 15 glazen bier achteraan gooien. Onmogelijk! En ik heb een doel wat ik ga halen dus ik blijf op deze weg. Ik hoop dat mijn omgeving hier een beetje begrip voor kan opbrengen en dat ze een beetje coulantie tonen af en toe als ik weer eens vroeger naar huis ga of niet mee ga met een avondje stappen. Jongens, veel plezier in Arnhem. Neem er maar 1tje op die gozer die vroeger altijd vooraan bij de bar stond, maar die zich tegenwoordig als "een wijf"gedraagt.. Run Forrest Run moet trainen!!

On a Mission

internet veel. Zeer veel, volgens vrouw K. Het kan me niet schelen eigenlijk. Ik probeer zoveel mogelijk te lezen over wat je kunt doen aan voorbereiding, materiaal en training (zowel fysiek als mentaal) om een ironmanafstand zo snel mogelijk en met zo weining mogelijk fysieke schade te volbrengen. (en fysieke schade zal er zijn, daar kun je vanuit gaan) Als ik niet aan het trainen of werken ben dan zit ik meestal achter mijn laptop te surfen door triathlon gerelateerde sites. Ik abonneer me op talloze nieuwsbrieven en indien ik zaken dubbel krijg, of ik ben van mening dat er onzin wordt geschreven dan zeg ik die weer op. En vandaag zag ik het! Eigenlijk zonder er echt naar te zoeken. De kreet die ik zocht om mijn doel de juiste lading te geven. "On a mission" Want dat ben ik. Ik ben op een missie om het maximale uit mezelf te halen. Een zoektocht naar wat er fysiek en mentaal mogelijk is. Het is eigenlijk geen missie een longdistance triathlon te volbrengen, het is een missie om te zien waar mijn grens ligt. En dat ga ik doen tijdens een longdistance triathlon. Zo zit dat dus. Weer een stukje dat op zijn plaats is gevallen. Elke dag dichterbij 27 augustus wordt ik een beetje nieuwsgieriger. Vooralsnog loopt alles op rolletjes, helaas kan dat niet gezegd worden voor John Nagelhout. Die brak onlangs zijn sleutelbeen op 4 plaatsen en kan het seizoen al, voordat het is begonnen, op zijn buik schrijven. Veel succes met je herstel John. Ik hoop volgend jaar weer tegen je te kunnen strijden. De mooiste overwinning is als al je tegenstanders fit zijn. Maar ik ben "on a mission" En het voelt verdomde lekker!!

Progressie

Inmiddels kruipen we weer langzaam uit de winter en de eerste signalen van progressie vallen alreeds te constateren. Vorige week liep ik in Havelte de prachtige Hunebedlooploop en verbaasde daar mijzelf door de 15,2 km in 1 uur 2 min en 54 seconden te volbrengen. Een gemiddelde snelheid van 14,55 km/uur. Nog nooit zo snel over een dergelijke afstand gelopen en dat, terwijl ik nog geen enkele intensieve intervaltraining heb gedaan! Zeer hoopvol en afgelopen zaterdag kwam er nog een bevestiging van de progressie die gemaakt is, door de Rotstergaastloop in 1 uur 3 min. 30 seconden te volbrengen. Snelheid 13,95 km/uur ondanks een enorme wind die er gisteren stond. Ik was met die tijd maar liefst 4 minuten sneller dan vorig jaar! Ik had eigenlijk niet verwacht dat er nog veel "rek" zou zitten met het lopen, maar dat is er dus wel. Veel rek zit er nog wel met het fietsen. De Speedconcept is inmiddels klaar en ik heb gister de eerste meters erop kunnen fietsen.

Eind komende week dan zitten de tubes goed op de Vueltavelgen gelijmd die ik heb aangeschaft en er komt een nieuwe casette op en het ook het FSA dichte achterwiel wat ik laatst heb gekocht krijgt een nieuwe casette (beide 12-23 Ultegra) Het was enorm genieten gister toen ik op mijn nieuwe tijdritfiets kon stappen. Nog een weekje en ik kan mijn eerste training erop fietsen. Kicken!!

Terugblikken 

Op de laatste dag van het jaar een korte terugblik op 2010. 2010 was het jaar waarin ik de eerste serieuze stappen heb gezet door triathlonland. Een jongensdroom die eigenlijk, zoals zoveel dromen, vergeten was, maar die door samenloop van vele omstandigheden toch weer naar boven is gekomen. Het jaar bestond uit vele sportieve hoogtepunten en helaas een dieptepunt. De hoogtepunten waren uiteraard de wedstrijden die ik heb gedaan en waarin ik vriend en vooral mezelf heb verbaasd over het niveau waarop ik heb geacteerd. 2010 was ook het jaar waarin het hoofddoel. de long distance triathlon van Almere, een tussendoel is geworden en een nieuw hoofddoel zich heeft aangediend. De Ironman van Hawaii Een stoute droom ga ik proberen waar te maken en volgens vrouw K. zit wat in mijn hoofd zit niet in mijn kont. Ik ga al meer dan 10 jaar met haar, dus die zal het dan wel weten. Helaas was er ook een dieptepunt en dat was de val in Echtenerbrug met de fiets, waardoor het seizoen vroegtijdig ten einde kwam. De klap heeft langer geduurd dan ik toen had gedacht en de pijn in mijn schouder is nog niet helemaal verdwenen. Ik kan gelukkig wel weer voluit trainen en dat is wat ik op dit moment dan ook doe. Casper en Matthijs van Clubfysio Heerenveen hebben knap werk verricht, waarvoor dank. De weken bestaan uit lopen, zwemmen, fietsen, krachtraining, balanstraining en mentale voorbereiding op hetgeen nog komen gaat. (Af en toe werk ik ook nog) Door zoveel mogelijk informatie te zoeken over wat me te wachten staat probeer ik me zo goed mogelijk voor te bereiden, niet alleen qua sporten, maar ook qua voeding en drinken. 27 augustus 2011 staat met grote letters in mijn agenda en volgens de agenda in mijn Polar duurt de reis nog 239 dagen en dat is zo maar om. Mijn streeftijd was tot voor kort de 10 uur 05 die Jos afgelopen jaar op de klokken zette, maar is inmiddels bijgesteld naar 9 uur 54 Dat is de tijd die Marianne Vlasveld heeft gezet in 1997 en daar wil ik graag onder duiken. Een hele klus en ik wordt door velen geadviseerd om vooral in eerste instantie te proberen te finishen, maar ik ben af en toe een koppige kloodtzak dus...Iedereen een zeer voorspoedig en gezond 2011 Ik hoop dat je mijn verhaaltjes met plezier hebt gelezen en dat je in 2011 dit ook gaat doen. Misschien inspireer ik je een beetje. Tip voor een goed voornemen: Ga bewegen, gun je lichaam waar het voor is gemaakt.

Metabole Efficiëntie

onlangs heb ik een metabole efficiëntietest gedaan. Metabole efficiëntie is het verbeteren van je vetverbranding tijdens inspanning en daardoor de koolhydraatvoorraad sparen. Met het oog op de longdistance triathlon van Almere is het wel handig dat je je motor een beetje getraind hebt op het verbranden van vet ipv het verbranden van koolhydraten. Van vet heb je meer dan genoeg om dagen te kunnen bewegen, maar van koolhydraten heb je slechts voor maximaal 2 uur voorraad. Simpel gezegd werkt je verbranding als volgt. Als je inspanning begint (met lage hartslag) verbrand je vet en koolhydraten. De verhouding bepaalt je lichaam zelf en is afhankelijk hoe je getraind bent. Hoe lager de inspanning hoe hoger de vetverbranding en hoe lager de koolhydraatverbranding. Komt je hartslag hoger dan stijgt de koolhydraatverbranding en daalt je vetverbranding en tenslotte zal je helemaal geen vet meer verbranden, doch slechts alleen maar koolhydraten. Het metabole efficiëntiepunt is het punt dat de verhouding koolhydraat/vetverbranding 50% 50 % is. Dit is het punt wat dus zo lang mogelijk uitgesteld moet worden.

Ik zal dus tijdens de longdistance goed op mijn energievoorraad moeten letten. Doe ik dit niet dan kan DIT gebeuren.

De test zelf gebeurt op een fiets en is een maximaaltest met ademgasanalyse. Dit houdt in dat je na verloop van tijd meer wattage (weerstand) moet gaan trappen en dat je tenslotte niet meer kunt en van je fiets zult vallen. Compleet verzuurd! Ook kun je tijdens deze test zeer nauwkeurig de VO2max. meten en ook zeer nauwkeurig je anaerobe drempel. Veel nauwkeuriger dan bij de inspanningstest die je kunt doen bij een SMA. De gegevens die bij mij naar buiten kwamen waren als volgt:

- metabole efficiëntiepunt = HF. 122 (155 Watt) dit is op 60% van VO2max.

- anaerobe drempel = 155

- VO2max. 55,9

- maximale lactaatwaarde = 13,8

- max. HF = 184

conclusie: Metabole Efficiency (RER 0,85) = 155 watt = HF 122. Op dit punt kun je op dit moment 50% van je energie uit vetzuren en 50% uit koohydraten halen. Dit is op 60% van je VO2 max. Het is zeker zinvol dit naar een hoger % van je VO2 max te krijgen.

Besteed in de training aandacht aan het basisduurvermogen en verschuiven van je AD. Het gebied tussen HF 120 en HF 140 kan trainingsprikkels gebruiken. Je anaerobe capaciteit (lang door kunnen gaan met hoog lactaat) is goed ontwikkeld en niet van belang voor Almere.

Dit betekent dus dat mijn trainingen zullen moeten gaan gebeuren met een hartslag tussen de 120 en 140. Niet echt een hartslag waar ik nu ontzettend moe van wordt, maar de test wees uit dat dit wel heel belangrijk is. Over een half jaar doe ik de test nog een keer. Dan kunnen we zien of het metabole efficiëntiepunt is verbeterd en hoe mijn lichaam dan inelkaar steekt. Wordt dus vervolgd……

Ironman

De kop is eraf. Na 2 weken complete rust en een weekje aanklooien ben ik deze week weer begonnen met trainen. Mijn lichaam had er vorige week alweer zin in, maar de laatste omegawavetest liet nog wat getallen in het rood zien. Hierdoor heb ik vorige week alleen maar mijn programma gedaan wat ik voor de sportschool in petto heb deze winter. In de sportschool ga ik komende winter een goede basis leggen om komend jaar superfit het voorjaar in te gaan. Ik heb de afgelopen tijd een krachttrainingsschema gemaakt en heb me extra verdiept in corestability. Corestabilty wordt komende winter de rode draad in mijn  wekelijkse trainingen. Wekelijks minimaal 3x 45 minuten moet mogelijk zijn. Hierbij 2x 1,5 uur kracht en 4x per week stretchen. Ook ga ik, als mijn werk in het casino het toelaat op dinsdagmorgen ook nog pilates doen. Bijelkaar ongeveer 7,5 uur per week in de sportschool. Wordt een hele opgave, als je ook nog bedenkt dat ik 3x per week zwem, 1 of 2x per week fiets en 2 á 3x per week looptraining heb. Al met al een drukke agenda, maar ik wil in de aanloop naar mijn eerste ironman zo goed mogelijk aan de start verschijnen. Eind november heb ik een fietstest waarbij mijn metabole efficiëntiepunt wordt gemeten. Metabole efficiëntie is het verbeteren van de vetverbranding tijdens lange inspanningen en hierdoor de koolhydraatvoorraad sparen. Met behulp van trainingen en misschien via een speciaal dieet, waar ik met Bea van der Mey van Fit en voeding nog mee aan de gang ga probeer ik dit punt te verbeteren, waardoor ik nog fitter aan de start verschijn eind augustus. Kortom: Het wordt een drukke winter, maar het zal het hopelijk waard zijn. Op 27 augustus 2011 gaat het gebeuren en ik heb er enorm zin aan. De grenzen verleggen en het maximale uit mijn lichaam halen. Waarom? "Omdat ik het kan!!"

Marathon dan vakantie

Het zit erop. Gister de marathon van Amsterdam gelopen en de tijd gehaald die ik voor ogen had. 3 uur 15 min. 47 sec. Enorm afgezien, maar dat was het waard. Samen met John Nagelhout die zijn eerste marathon afwerkte in 2 uur 43 min. 09 's ochtends naar Amsterdam afgereisd en daar vol goede moed aan de marathon begonnen. De eerste 30 km. gingen volgens schema, maar toen kwam toch de man met de hamer even kijken hoe het met Kees ging. Had hij toch te snel gelopen, te weinig gedronken en gegeten onderweg? Waar zou de man met de hamer de beslissende tik uitdelen? Maar dan had hij mij onderschat. Als atleet ben ik niet enorm getalenteerd en moet ik het van veel trainingsarbeid hebben. Ik heb wel een onverzettelijk doorzettingsvermogen (Nil volentibus ardum) en dat sleepte mij nu ook door deze strijd. De laatste kilometers deed 80% van lichaam pijn en schreeuwde om te stoppen, maar het stemmetje van mijn doorzettingsvermogen was een andere mening toegedaan. Doorgaan! En er nog een tandje bijzetten GVD! Want ik heb wat afgevloekt  het laatste stukje. Ook degene die het had verzonnen om een paar stukken heuvelop in het parcours te leggen heb ik diverse zware ziektes toegewenst, de laatste km wist ik niet meer hoe ik moest ademhalen en bij de gedachte aan het halen van finish schoten de tranen van emotie al in mijn ogen. Maar ik heb het gehaald en ik ben beretrots op mijn eindtijd. Wie had gedacht dat een ouwe zuiplap van 39 nog eens een marathon in 3 uur 15 zou lopen?? 5 jaar geleden niemand en dat overdrijf ik niet. Maar ik deed het lekker wel haha..... Morgen stap ik op het vliegtuig met vriend Henk voor een weekje all inclusive onder de Turkse zon en daarna ga ik me een weekje bezig houden met mijn fietsen. Mijn racefiets wordt volgende week gespoten bij Anno Kuperus en die moet weer inelkaar en als grote verassing stond afgelopen vrijdag mijn nieuwe Speedconcept bij Johan in de werkplaats. Die is gewoon 3 maanden vroeger afgeleverd. Wat is Trek toch een topmerk. Stiekem hoop ik dat de vakantie lekker snel omgaat, want ik heb enorm veel zin om met dat mooie fietsje te gaan knallen...

Doelen

Het einde van mijn seizoen zit er bijna op. 17 oktober nog de marathon van Amsterdam en twee dagen later vlieg ik naar de Turkse Riviéra voor een weekje luieren onder de Turkse zon. Mijn lichaam hunkert naar rust en ontspanning. Sinds 9 november vorig jaar ben ik week in week uit aan het zwemmen, lopen en fietsen geweest en ik voel dat het tijd voor rust is. Het jaar is boven verwachting gegaan qua snelheid in de wedstrijden die ik heb gedaan. Ik had in november nooit durfen dromen dat ik een tijdrit in een triathlon kon fietsen met een gemiddelde snelheid van 38 km/uur. Ook niet dat ik in een veld van 100 atleten een top 20 klassering zou hebben. Ik had heel lang de twijfels dat ik 1500 meter borstcrawl binnen 20 minuten kon zwemmen. Dat ik überhaupt 1500 meter kon zwemmen heb ik heel lang niet kunnen geloven. Toch werd mijn doel van het volbrengen van de Holland triathlon in 2011 gaandeweg het seizoen niet meer het hoofdoel, maar werd eigenlijk ook een tussendoel. De Holland triathlon wordt een tussenstation onderweg naar het nieuwe hoofddoel. En dat is de Ironman op Hawaii 2012. Geen geintje, geen overschatting, maar een bewuste keuze en hopelijk een droom die werkelijkeid gaat worden. 2011 wordt het jaar van de test in Almere. Die test moet gaan in 10 uur. De Hawaiislot moet verdient gaan worden in Frankfurt in 2012. Een tijd van 9 uur 45  en de slot is binnen hopelijk. Afgelopen jaar was een tijd van 9 uur 57 voldoende voor een Hawaiislot. Mijn droom is om dan in oktober mijn opwachting te maken aan de start van de triathlon der triathlons. De plek waar de triathlongeschiedenis is ontstaan en waar ze is geschreven Aankomende winter dan komt mijn nieuwe Speedconcept van Trek binnen en die gaan Johan en ik nog modificeren, zodat er nog meer snelheid uit te halen valt. 

Dam tot Damloop

Gister was het damtotdamtijd. Samen met Jan Werkman, Marianne den Boer en Joscha Oenema had ik me ingeschreven voor deze mooie loop van Amsterdam naar Zaandam. Van coach Fre moest ik op marathontempo lopen en dit lukte me 'bijna' Eindtijd 1 uur 10 min. De eerste 10 km ging in een lekker tempo met 4,30 min. per km. De laatste 6 ben ik iets gaan versnellen tot 4.20 min. per kilometer en de laatste km heb ik vol gelopen. Die ging in 4 minuten. Niet kapot gegaan, doch wel stevig doorgelopen. Doordat ik voorin het startvak stond met de start had ik een vrijwel lege IJtunnel voor me en dit was een rare gewaarwording. De eerste lopers van het startvak voor ons kwam ik al binnen de 2 km tegen. Veel last van langzame lopers heb ik echter niet gehad. Ik moet nu een paar dagen rustig aan doen van de manueel therapeut (ik stond hopeloos briek) en vanaf donderdag maar weer de trainingen oppakken onderweg naar de marathon van Amsterdam die in oktober op het programma staat. Filmpjes genomen tijdens de loop staan hier ik kom dan ergens voorbij lopen..

Holland triathlon

Afgelopen zaterdag ben ik aandachtig toeschouwer geweest van de Holland triathlon in Almere. Mijn doel is om zelf deel te nemen aan deze wedstrijd in 2011. "Watch and learn" was de bedoeling voor vandaag. Wat is handig om te doen en vooral: Wat is onhandig. Ik was hier ook om 2 clubgenoten aan te moedigen die wel deelnamen aan de wedstrijd. Jos van Barneveld en Samme Steenstra zijn de mannen en het zijn in mijn optiek helden. De dag was guur, (regen kwam af en toe met bakken uit de lucht) de omstrandigheden zwaar en het had niet veel gescheeld of de wedstrijd zou worden gestaakt door het onweer. Ondanks het slechte weer kwamen beide atleten op een prachtige tijd uit: Samme was klaar in 9 uur 48 en Jos iets later in 10 uur 05 en dat was inclusief een lekke band na 60 km fietsen. Volledige uitslag hier. Waanzinnig knap natuurlijk dat je bijna 10 uur lang het uiterste van jezelf geeft zonder een kleine pauze. (zouden een hoop voetballers nog wat van kunnen leren). Voor mezelf heb ik een prachtige dag gehad en heb genoten van de vele atleten die aan het afzien waren. Samen met Henk meijer hebben we de vele atleten aangemoedigd waar we konden en zijn beide zeer geinspireerd geraakt. Henk gaat volgend jaar in Kopenhagen de hele triathlon doen en ik ga voor Almere zoals gezegd. De tijd van Jos (10 uur 05) zal mijn richtijd worden. Of ik het haal zal dan blijken, maar ik vertrouw op mijn vastberadenheid en mijn aangeboren koppigheid om te willen slagen. Stiekem heb ik nog een ander plannetje voor deze wedstrijd, maar die hou ik nog voor me. Ik heb echter iemand zien lopen die ik wil verslaan. Er zal dan nog wel veel moeten gebeuren. Zoals Peijnenburg het zegt: Kampioen worden doe je niet zomaar, daar moet je voor trainen, trainen en nog eens trainen....

Clubkampioenschappen 

Vanavond waren de clubkampioenschappen triathlon van AV Heerenveen. 4 weken geleden had ik in mijn hoofd om hier zomaar mee te kunnen doen om het clubkampioenschap. Het zou niet makkelijk worden, maar het zou kunnen. Tot ik op een minder plezierige manier met de straatklinkers in Echtenerbrug in aanraking kwam. Einde seizoen en geen kans om clubkampioen te worden dus. Nu was ik als toeschouwer getuige van de overwinning van John Nagelhout en Sylvia Brouwer bij de dames en dat heeft toch een beetje gebrand van binnen. Doordat Arjen van der Krieke na het fietsen met kramp uitviel was het voor John een gelopen koers. Sylvia had tot het lopen nog concurrentie van Lenneke van der Heide, maar na de wissel pakte ze een voorsprong die gestaag groter werd. Van harte met jullie overwinningen in ieder geval, jammer dat ik geen concuerrentie kon bieden. Mijn schouder begint weer redelijk te helen en van mijn rib heb ik eigenlijk geen last meer. Ik hoop eigenlijk half september weer te kunnen zwemmen. Mijn seizoen is nu nog gericht op de Amsterdam marathon op 17 oktober. Mijn doel is een tijd onder de 3 uur 15 minuten. Niet makkelijk, maar wel haalbaar..

Balen

En dat overdrijf ik niet. Na mijn valpartij verleden week had ik na een paar dagen nog het idee dat ik snel zou herstellen en misschien vandaag nog aan de triathlon Leiderdorp mee zou kunnen doen. In plaats daarvan lig ik nu op de bank met de laptop dit verhaal te schrijven. Mijn schouder/arm blijft pijnlijk en stijf en een gekneusde rib zorgt voor een pijnprikkel zodra ik iets te snel mijn bovenlichaam beweeg. Knap k.l.o.t.e. dus. Ik moet eraan wennen dat ik niet kan zwemmen en lopen. Fietsen gaat wel, maar ik heb wel moeite met de tempoblokken. Ik beperk me nu tot een lange fietstocht per dag en hopen dat mijn lichaam de volgende ochtend beter aanvoelt. het gaat wel ten koste van mijn gemoedstoestand. Ik voel me geregeld ongelukkig en mijn lichaam schreeuwt om meer beweging. Dit wil ik ook, maar alleen rust kan mij helpen met mijn herstel. Een ongeluk zit in een klein hoekje en helaas ben ik daar weer een keertje aan herinnert. Hopelijk ben ik klaar voor de clubkampioenschappen 25 augustus. Ik had daar snode plannen, maar op deze manier kan ik die in de kast laten.

Klabam

En daar lag ik. Op de Duimstraat in Echtenerbrug. Geen scherpe bocht, wel veel snelheid. De motregen had een laagje op de (rode) straatstenen gelegd en daar had ik (te weinig) geen rekening mee gehouden. Resultaat was dat mijn voorwiel onder mijn fiets wegschoot en ik met een snelheid van rond de 40 km/uur vol op mijn plaat ging. Beelden van vallende renners in de Tour de France schoten door mijn hoofd. Zo voelt het dus en dan fietsen die jongens ook nog 20 km/uur sneller soms. De gevolgen zijn: LInker enkel lateraal schaafplek, linker knie 2 schaafplekken, linkerheup blauw en licht geschaafd, linker elleboog schaafplek, linker schouder stijf en beurs en 6e rib flink gekneusd. Ook van mijn rechterduim mist een flink stuk vel. Niet prettig dus en deelname aan de triathlon volgende week in Leiderdorp komt in gevaar. Diclofenac houdt de komende dagen de pijn uit mijn lichaam, maar het voelt zeker niet prettig. Ik kan mijn linkerarm slechts een klein stukje naar boven heffen en kracht ermee zetten gaat zeer moeizaam. Foto's zijn hier, hier en hier. Morgen ga ik weer proberen een stuk te fietsen en hopelijk kan ik na het weekend weer een beetje zwemmen al ben ik bang dat dit nog lastig gaat worden. Ik houdt moed, al wordt die wel met elke onverwachte beweging de grond in geboord. Over een week weet ik meer... O ja, ik ben ook weer vrij van tetanus de komende 10 jaar. Elk nadeel heeft zijn voordeel...

Triathlon Texel

Het is al gelukt! 1 van mijn doelen dit seizoen is om Jos van Barneveld te verslaan en afgelopen zaterdag op Texel is me dat gelukt. Met een eindtijd van 2 uur 13 min 58 sec ben ik als 25e geëindigd in een zeer sterk en groot deelnemersveld. 13e in mijn leeftijdscategorie.

De omstandigheden waren zwaar op Texel. Een stevige wind kracht 4 a 5 zorgde voor een extra handicap. Zwemmen in de (zoute) waddenzee had ik ook nog nooit gedaan en helemaal niet met zo'n harde wind. Tot overmaat van ramp begon het ook nog hard te regenen op het moment dat ik uit de auto stapte. Op het moment dat de start viel was het droog en tijdens het fietsen brak er een zonnetje door die ons ook tijdens het lopen vergezelde. Uiteindeiljk viel het zwemmen me mee en was ik met 21 minuten uit het water. Geen snelle tijd, maar wel sneller dan ik had verwacht. Het fietsen had 2 kanten. Wind mee en wind tegen. Wind mee ging geweldig. Op de zwaarste versnelling met snelheden rond de 55 km/uur en tegen de wind in zakte dit tot soms een 28 km/uur. Toch nog goed voor een gemiddelde van 37 km/uur. Het loopparcours was ook prachtig met een stuk van 2,5 km over de Dijk, een ronde door de polder en weer 2,5 km terug over de Dijk. 10,5 km in 44 min. precies. Het ging weer gesmeerd en zoals gezegd ben ik voor Jos geëindigd. Ik had eerlijk gezegd niet gedacht dat ik het gat van 5 minuten van de vorige keer al kon dichten, maar mijn progressie op de fiets was uiteindelijk doorslaggevend volgens mij. Ook zit er nog voldoende progressie in het zwemmen en het lopen. Elke wedstrijd wordt het beter en sneller en die trend hoop ik nog een tijdje door te zetten. Op 8 augustus is de volgende wedstrijd in Leiderdorp. 3 weken hard trainen en dan zien wat er nog meer in het vat zit..

Triathlon Didam

3 juli stond de kwart triathlon in Didam op het programma. Ik had nog steeds het goede gevoel van Stiens in het koppie en zat onderweg in de auto stiekem te fantaseren over een plek in de top 20. In een deelnemersveld van meer dan 130 atleten zou dit geweldig zijn. Nieuw voor mij vandaag was dat er niet met wetsuit gezwommen mocht worden. Als de temperatuur van het zwemwater boven de 20 graden komt is dit op enkele uitzonderingen na verboden door de NTB. Dit is voor de meeste zwemmers een nadeel (minder drijfvermogen) maar het brengt de sport wel terug naar de oorsprong. Triathlon hoort een uitputting te zijn. (geen lachende gezichten Tineke!!) De weersvoorspelling beloofde een gloeiend hete dag met temperaturen boven de 30 graden. Natuurlijk heb ik daar geen last van, maar voor een groot deel van het deelnemersveld zou dit nog wel de nodige problemen opleveren. In de morgen had ik nog 2 koppen enorm zoute bouillon gedronken en onderweg in de auto een liter of 3 water. Je moet zout vooraf innemen met deze tropische temperaturen, zodat je je vochtpeil omhoog brengt. Als je alleen maar drinkt vantevoren dan helpt dit niet zo heel erg veel. Je lichaam voert het net zo snel weer af als dat je het naar binnen werkt. Mijn sportdrank (maak ik zelf) had ik ook voorzien van iets extra zout, zodat het sneller opgenomen zou worden door mijn lichaam. Vocht en zout is het devies met dit soort dagen. De start van het zwemmen was nogal chaotisch. Ik ben niet de snelste zwemmer en ben op de buitenkant gestart. Ik zwem liever 20 meter extra dan dat ik in de “griebus” moet vechten om een mooi plekkie. En met 130 man tegelijk starten geeft een hoop drukte. Gevolg hiervan was dat ik pas na 20 minuten het water uit kwam op een 72^e positie. Snel wisselen en plankgas op de fiets. Ik wou vanaf de start planken ipv de iets behoudender tactiek die ik de vorige wedstrijden had gevolgd. De thermometer op mijn fietsklokkie gaf een temperatuur aan van 34 graden. Heerlijk zomer. Afzien is een keuze!!! Het fietsparcours was prachtig. Geen rare scherpe bochten, alles overzichtelijk en bijna geen overig verkeer. Tijd van het fietsen was 1 uur 02 en hiermee lag ik op een 28^e positie. Het lopen ging vanaf de start lekker. 4 rondes van 2650 meter over een deels onverhard parcours. Slechts 1 waterpostje was de enige smet op de dag. Veel te weinig met deze hitte, maar ik heb er gelukkig geen ongemak door gehad. Looptijd 43 min. 37 sec. en binnen op de 18^e plaats met een totaaltijd van 2 uur 9 min en 52 sec. Mooi weer een top 20 klassering, maar wel helemaal naar de klote. DORST!!! Na enkele liters water, mijn herstelshake en nog een paar liters water Fré en Tineke opgezocht die al binnen waren. Fré liep door omstandigheden nog steeds met de rem erop en Tineke weer een mooie prestatie met 1 uur 13 min. 18 sec. Om lekker af te koelen zijn we maar weer in het water gaan liggen. Wat een heerlijke beloning voor een paar uurtjes afzien. Hierna Jos en Samme nog aangemoedigd die aan een halve triathlon bezig waren. Samme een keurige 8^e plaats in 4 uur 3 min en Jos keurig 18^e  in 4 uur 18 min. Fantastisch heren onder deze loodzware omstandigheden. Daarna lekker ontspannen naar huis. Met een enorme glimlach zat ik achter het stuur door de geleverde prestatie. Mijn favoriete radioshow, radio tour de France, is weer begonnen. De tourartiest van vandaag waren the amazing stroopwafels. Uit volle borst heb ik meegezongen: “heb medelij Jet, is er voor mij geen plaats meer in bed“, “ik ga naar Frankrijk” en natuurlijk de klassieker “ome Kobus is zijn linkerbeen verloren” Een mooie sportmaand is aangebroken. Veel plezier iedereen..

Triatlon Stiens

Na 3 weekjes zonder wedstrijd was afgelopen zaterdag de Friese Poort triathlon te Stiens. Onder een stralend zonnetje en een heerlijke temperatuur van rond de 25 graden werd hier een kwart triathlon georganiseerd. Na mijn goede uitslagen in de eerdere 2 triathlons is mijn zelfvertrouwen behoorlijk gestegen en ik was dan ook van plan om ook hier een goede klasserening neer te zetten. Het gat met John Nagelhhout moet kleiner en ik wil Jos van Barneveld dit seizoen verslaan. Samme Steenstra, Fre Adema en Arjen van der Krieke blijven voorlopig nog buitencategorie. Ik kwam afgelopen week een paar uitspraken tegen van een paar toptriathleten die ik hier even wil vermelden. Misschien heeft iemand er iets aan. Ik wel in ieder geval. 

“You need to get used to operating at a higher level.” – Mark Allen
“It’s not pain, it is managed discomfort.” – Dave Scott
“When I feel like I want to quit — I know that that I’m at the right effort.” – John Hellemans
“Feelings are a choice.” – Scott Molina

De wedstrijd ging weer heerlijk. De km. zwemmen ging in 17:02 min. Daarna 42,2 km fietsen in 1 uur 11 min. en de 10,5 km lopen in 43:17 min. Eindtijd 2 uur 13 min en 25 sec. Goed voor een 16e plaats en een 7e plaats in mijn leeftijdscategorie. Speciaal voor Martha moet ik nog vermelden dat er nog wel een dame voor me geëindigd is,  maar nadat ik haar naam gegoogled had zag ik dat het geen schande achter haar te eindigen. (scheelt trouwens niet zoveel) Stefanie Bouma heet de dame in kwestie.

Volgende week zaterdag ga ik in Didam weer een kwart triathlon doen. Ik hoop het goede gevoel een goed vervolg te geven aldaar.

Speedman Triathlon Groningen

Zondag 6 juni stond de 2e triathlon van dit seizoen op het programma. De Speedman triathlon te Groningen. Na een kort herstel van vorig weekend en een toch wel intensief trainingsweekje toog ik samen met vrouw Karin en hond dibah naar het oosten. De temperatuur was ruim boven de 20 graden en er stond weinig wind, zodat we ons konden verheugen op een pittig dagje beulswerk. We waren ruim op tijd aanwezig en ik heb eerst nog een paar schoenen getest (en gekocht) bij de stand van Runnersworld Groningen. Newton schoenen heten ze en ze helpen bij een betere afwikkeling van je voet. In feite wordt de afzet gestimuleerd door de vorm van de zool. En ze zien er cool uit.

Dan de race; Het zwemmen ging zwaar. Ik kwam niet lekker op gang, had wat problemen op de borst en met de ademhaling. De begroeing in het Zilvermeer die op plaatsen tot vlak onder het wateroppervlak stond hielp ook niet mee. Ik heb me geconcentreerd op mijn ademhaling en na 500 meter ging het weer als in een flow. zwemtijd was 29 min. 56 sec. Na het zwemmen snel het water uit en op de fiets. 45 km verdeeld over 2 ronden. Het fietsen was zwaar ivm de bochten in het parcours en het overige verkeer dat op deze zomerdag ook onderweg was, maar ik kon de snelheid er toch redelijk inhouden. Doelwit John Nagelhout kwam me pas na km 37 langzaam voorbij en dit was verder dan ik vooraf gedacht had. (weer beetje winst dus) fietstijd was 1 uur 16 min. gemm. van 36 km/uur Na het fietsen een snelle wissel en ik zat weer vlak achter John die helaas nog steeds een veel betere loper is (maar een drama met het wisselen)  Het lopen ging bij mij wel als een speer en na 43 min. 32 had ik de 10 km erop zitten. Kapot, maar een heerlijk gevoel. Nog even Fre en Tineke aangemoedigd die de 1/8e deden en daarna naar huis. Lekker herstellen op de bank. Drinken en veel eten. Bij het bekijken 's avonds van de uitslagen zag ik dat ik 16e was geworden van de 56 atleten, wat ik een hele prestatie vind voor mijn 2e triathlon, maar nog meer verheugd was ik over het feit dat ik de 7e looptijd had gerealiseerd. (John de snelste, AV komt eraan) Het smaakte al naar meer, maar ik krijg door dit soort uitslagen nog meer zin om nog harder te trainen. Hoezo sport werkt verslavend??

Tijdrit Warns

Vanmiddag stond de tijdrit in Warns op het programma. Nog nooit gedaan, maar wel nieuwsgierig. Tevens een goede training om lekker diep te gaan in een wedstrijd. Iets wat je in een training niet kunt simuleren. 7 km in een zo snel mogelijke tijd afleggen.

Het eerste stuk ging prima. Ik zat snel rond de 42 per uur met zijwind en kwam snel in mijn ritme. Na 2,5 km rechtsaf tegen de wind. Hier zakte het tempo naar beneden, maar het tempo zakte sneller naar beneden toen een Duitser in een camper me inhaalde en vervolgens midden op de weg bleef stilstaan. Ik boven in de remmen en weg tempo. Na een scheldkannonade in mijn allerbeste Duits vervolgde ik mijn weg, maar voelde wel dat het moeizamer ging. Ik werd nog ingehaald door de man die een minuut na mij gestart was en kon toch nog een redelijk tempo fietsen. Na 12 min. 40 zat het erop. Toch een beetje balen en ook wel een beetje tevreden. Dubbel gevoel. De uitslag staat nog niet op de site, maar denk niet dat ik voorin geeindigd ben. Op naar de volgende, want het smaakt naar meer.... 

De Oerpolderloop

Afgelopen zondag stond de Oerpolderloop op het programma. De Oerpolderloop wordt gehouden in It Heidenskip, een piepklein dorpje tussen Koudum en Workum. De Oerpolderloop is geinspireerd door ‘De Oerpolder’. Het bekende en alom geprezen boek van Hylke Speerstra over boerenfamilies in It Heidenskip in de 19e eeuw.

Zondagmorgen vol goed moed vertrokken met de Tomtom aan. It Heidenskip is namelijk bijna niet te vinden. Bij Bolsward linksaf en dan moet je al beginnen met remmen anders ben er doorheen. Het weer was fantastisch (zonnetje, 4 graden en geen wind) en ik had er enorm veel zin in. Mijn strijdplan was dan ook al snel veranderd in lekker lopen naar het binnen een uur proberen te volbrengen van de 14.150 meter.

Het startschot was een harde knal met een carbidbus en daar gingen we. Ik zat meteen in een lekker tempo en had mijn hartslag ook aardig snel op de gewenste hoogte. Ik had besloten om de eerste 4 km. met hf. 160-165 te lopen, 5-8 km rond de 170 en het restant volle bak te gaan.  Het verliep allemaal zoals ik vantevoren in de planning had en ik finishte in een een tijd van 59:44 (gemm. hf. 172 max. hf. 192) precies binnen het uur. Kapot, maar enorm voldaan. Na afloop konden alle deelnemers (meer dan 400) een kop snert halen in het dorpshuis. Een welkome tractatie na een loop door de polder.

Al met al een mooie dag met een mooi resultaat. voldaan naar huis en lekker nagenieten van de dag. Daarna begint de voorbereiding op het volgene evenement. De Lenis run bike run in het pitoreske Ter Idzard op 27 maart. Voor meer info: http://www.triathlonweb.nl/~heerenveen

Het zwembad

Afgelopen week had ik mijn 2e test met een 1000 meter zwemmen. 3 weken geleden heb ik voor het eerst een 1000 meter gezwommen en dat deed ik in 20.12 min. Niet slecht voor iemand die zich pas sinds november vol overgave op het zwemmen gestort heeft, maar nog lang niet snel genoeg. op 29 mei is de eerste triatlon en dan wil ik de 1500 m. binnen de 25 min. zwemmen. Gister was dus mijn 2e test. Ditmaal was ik klaar in 18.52 min. Een verbetering van meer dan een minuut. De vele uurtjes in het zwembad beginnen dus zijn vruchten af te werpen. Nog 78 dagen om dit voor elkaar te krijgen. Dat is dus zeker haalbaar...